Het is vrijdag 6 april en om 12.38 uur heb ik de trein naar Leeuwarden om aldaar het optreden van Pink Floyd Project te gaan zien in de megatent op Oldehove. Het was groots aangekondigd, men zou P.U.L.S.E. in zijn geheel gaan spelen. Teamlid Hans was al een paar keer polshoogte gaan nemen (zie onze facebook site) en dat had bij mij al een goede indruk achtergelaten over wat er zou gaan gebeuren.
Met een uur vertraging (uiteraard als je tegenwoordig met de NS rijdt) kwam ik in Heerenveen aan, waar Hans me al opwachtte en we reden naar zijn huis om eerst een bakkie koffie te drinken. Weg gereden met zon, aangekomen in de regen en kou en dan te bedenken dat het een jaar geleden op deze vrijdag zomers was tijdens Roger’s concert in Gelredome.
Het Floydbloed kruipt waar het niet gaan kan, dus wilden we geen tijd verdoen en vertrokken na ons bakkie koffie richting Oldehove te Leeuwarden. Toen we daar aankwamen dacht ik: “Woow, wat een contrast, de scheve toren van Oldehoven en de megatent daarvoor. Gauw een weg naar binnen gezocht en kwamen midden in de sound check terecht. De tent was wel laag, maar wat een ruimte. Je moest niet te ver naar achteren staan, wist ik al, voor foto’s te maken. De sound check klonk geweldig en wist ik al dat het mega-goed zou worden.
Nog even een overdekt, verwarmd terras opgezocht om de inwendige mens aan te sterken, waar het ook val vol zat met Floydfans en er hier en daar dus verhalen werden uitgewisseld wat weer heel gezellig was. De tijd vlieg (als gewoonlijk) voorbij en tegen 20.00 uur gingen we terug naar de tent om een goed plekje te veroveren, wat al niet zo makkelijk meer bleek.
Boem, boem …………… ging het rond 20.30 uur, de hartslag van de Dark Side was te horen en voelen. Het 2000 koppige publiek schoof wat dichter naar voren, waar wij in eerste instantie ook stonden. Het kon beginnen en men opende met een gedegen Shine On You Crazy Diamond. Door de lengte van de tent, moesten de knoppen flink opengedraaid worden om de fans achterin ook van goed geluid te voorzien, dus vooraan werden je trommelvliezen zowat uit je oren geblazen. Geen goed idee voor ons “oudjes” en al wurmend door de menigte zochten we een plekje in het midden ter hoogte van de mengtafels. Goed besluit, want hier was het voor ons perfect.
De eerste set bevatte een soort best of, zoals Pink Floyd dat in 1994 ook deed, alleen zonder Astronimy Domine. Ik ga niet elke song apart opsommen, maar wil toch mijn hoogtepunten van de eerste set even in het zonnetje zetten. Learning To Fly, Hey You en Sorrow…… subliem en uiteraard Another Brick In The Wall part 2 waarbij een heel regiment kids het podium bezette en niet playbacken zoals bij Roger Waters, maar uit volle borst gezongen. Chapeau! De enige “tegenvaller” voor mij was de vertolking van High Hopes, maar hier schijnen meer bands problemen mee te hebben en mag ook niets negatiefs doen aan het totaal gebeuren van deze avond.
De geluidsmensen waren in het algemeen precies op tijd en doseerden het geluid tussen onderlinge instrumenten op een correcte manier, wat het gehoor ten goede komt. Het licht en de lasers ………. ja wat moet ik daar weer op zeggen. Een spektakel en goed over nagedacht. Gekleurde lasers nog wel, wat de kleurrijke avond alleen nog meer gekleurd maakte. En zonder ook maar iemand van de band tekort te doen (want ze stonden daar allemaal een puike partij te spelen) wil ik toch een absolute 10+ geven voor de passievolle, gedreven en heldere stemgeluid van zanger Jos. Ook het gastoptreden van Edward Reekers van Kayak in On The Turning Away was één van de hoogtepunten voor mij. Die man kan zingen, maar dat wisten we toch stiekum al een tijdje, maar dat hij ook nog dicht bij Gilmour kon komen en zodoende het nummer een extra dimensie zou geven, kon je vooraf alleen maar hopen.
Na een hele korte pauze (genoeg om je sigaret in 3 halen helemaal leeg te trekken) kwam de band terug met de complete Dark Side Of The Moon. In het algemeen heb ik daarvan erg genoten, maar helaas moet ik ook eerlijk bekennen dat een nummer als The Great Gig In The Sky me niets deed. Daarnaast (en dit is een persoonlijke smaak) ben ik geen liefhebber van Money, da’s algemeen bekend, en al helemaal niet in de zogenaamde “Pulse-versie”, maar dat wil niet zeggen dat het dan niet goed gespeeld werd, integendeel.
Het enige waar ik me deze avond aan geërgerd heb is een deel van het publiek. Het is bekend dat bij staande concerten er hier en daar gekletst wordt, men wat vaker een por krijgt of op je tenen staat, omdat de dorstige kelen overvloedig gelest moeten worden, maar dit respectloze gedrag van een deel van het publiek, naar de band toe, had ik nog nooit meegemaakt bij een Floyd tribute. Dit heeft Pink Floyd Project niet verdiend. Friezen wees trots op jullie band en laat dat ook merken. De week doornemen kun je achteraf met een hapje en een drankje.
Zo, en nu de toegift. Gestart werd met Wish You Were Here, meegezongen door de echte fans, maar daarna brak het geweld los met Comfortably Numb (kei gave solo) en Run Like Hell (geweldige quadrofonisch geluid). En dan valt de laatste noot en hebben we twee en een half uur mogen genieten van een geweldige Floyd avond, waarbij de band kosten noch moeite gespaard heeft om er een onvergetelijke totaal show van te maken met alle toeters en bellen (varken, kids, lasers, licht, video etc) die daarbij horen.
Pink Floyd Project wederom bedankt en tot een volgende keer.
Foto’s van het optreden staan nu op onze facebook pagina.
Floydian Theo, 7 april 2012
bron: http://www.pinkfloydfans.nl
Facebook: PFFN