Een dikke 40 jaar geleden kwam The Wall uit, een van de meest legendarische albums Pink Floyd. Wij spelen met de show The Wall 40 Years onze grootste en meest ambitieuze show tot nu toe. Een voorstelling die direct geïnspireerd is op de live-concerten die Pink Floyd in 1980 en 1981 ter ere van het album gaf.
The Wall mag je gerust zien als het magnum opus van Pink Floyd. Hoewel de band veel bekendere hits heeft, is The Wall een indrukwekkende rock-opera die grotendeels geschreven is door bassist en zanger Roger Waters. Het is een verhaal over isolement en machtsmisbruik. The Wall kwam op 30 november 1979 uit als dubbel LP en was daarna live te zien op het podium.
The Wall verscheen ook als film op het witte doek, maar toch herinnert iedereen zich toch de liveshows het beste. Deze waren destijds groots en hadden geen gelijke, door het gigantische decor, projecties, quadrafonisch geluid en een kinderkoor. Nu kun je dus weer iets van die sfeer meemaken, net als 40 jaar terug!
De bouwstenen van The Wall
Proloog
Na de ‘In the Flesh’ tour zint Roger Waters in het najaar van 1977 op een werkstuk waarin hij niet alleen wil afrekenen met de dood van zijn vader, maar ook met de grote afstand die er dan tussen hem en het concertpubliek is ontstaan. Waters vindt zichzelf niet meer de werkende socialist van vroeger. Hij is iemand geworden die zijn afschuw uit over het kapitalisme en materialisme, terwijl hij daarmee tegelijkertijd bakken met geld verdient. Waters heeft alles in zijn macht, maar maakt hem dat gelukkig?
Deze elementen sijpelen vanaf ‘The Dark Side of the Moon’ steeds meer Waters’ teksten binnen. Terwijl de teksten van die plaat niet specifiek gericht zijn op een tijdperk, maar op een generatie, is bij ‘Animals’ het tegenovergestelde het geval. Tegelijkertijd heeft Waters nog steeds de teloorgang van Pink Floyd-oprichter Syd Barrett in zijn achterhoofd zitten; het creatieve genie dat onder invloed van drugs en een toenemende werkdruk en hooggespannen verwachtingen ten onder is gegaan. Een uitgehold persoon is alles wat er van Barrett rest; het concept van ‘Wish You Were Here’ is daar sterk door beïnvloed. Nu zijn het – samen met
de bovengenoemde thema’s – de bouwstenen die Waters gebruikt voor zijn magnum opus.
De bouwstenen van The Wall deel 1
Het verhaal van ‘The Wall’ speelt zich gedurende één dag af op drie locaties: een hotelkamer, een concerthal en in het hoofd van de hoofdrolspeler, een karakter genaamd Pink.
‘The Wall’ begint met een soort burn-out van Pink als hij op tournee is met zijn
band (‘In the Flesh?’). Hij is zowel agressief als mijmerend over zijn jeugdjaren. Zijn vader is tijdens de Tweede Wereldoorlog overleden en zijn moeder voedt hem vervolgens streng en zeer beschermend op (‘Mother’), terwijl de lagere school een ‘brainwash’-effect op hem heeft.
Het door Pink onbegrepen en onverwerkte verdriet en de bijbehorende emoties
worden verbeeld middels de metafoor van de baksteen. Tezamen vormen die een muur: zowel een symbool van isolatie als een middel om te communiceren.
Naarmate de tournee vordert gaat Pink zich steeds eenzamer voelen. De eenzaamheid wordt extra gestimuleerd door de afstand tot zijn behoorlijk bezitterige vrouw, die blijkbaar thuis met een andere man in bed ligt. Zelf wordt Pink verleid door een groupie (‘Young Lust’), maar draait faliekant door als zij bij hem op de kamer is.
Hij vernielt alles binnen zijn gezichtsveld (‘One of My Turns’), inclusief de televisie. Immers, het was een rock-cliché om in de jaren zeventig als artiest een tv uit het raam te gooien! Hij komt terecht in een neerwaartse spiraal en projecteert zijn agressie zelfs op zijn eigen vrouw (‘Don’t Leave Me Now’). Uiteindelijk is hij volledig geïsoleerd van de wereld: de muur is compleet (‘Goodbye Cruel World’).
De bouwstenen van The Wall deel 2
De tweede helft van ‘The Wall’ bestaat deels uit flashbacks. De gevolgen van Pinks afzondering (‘Hey You’) worden behandeld, maar ook
refereert Roger Waters in de teksten aan Pink Floyd-oprichter Syd Barrett (‘Nobody Home’), een element dat de schrijver overigens pas in het laatste stadium van de opnamesessies aan het verhaal toevoegt.
Pink mijmert verder over zijn vader als hij op televisie beelden uit de oorlog ziet (‘Vera’, ‘Bring the Boys Back Home’). Plotseling moet hij toch zijn kamer verlaten, als een wanhopige manager en concertpromotor op zijn deur staan te bonzen en hem meenemen richting de overvolle zaal.
Het optreden staat op het punt van beginnen, maar Pink voelt zich totaal lusteloos (‘Comfortably Numb’). Een ervaring die Waters zelf heeft beleefd tijdens de ‘In the Flesh’ tour in 1977. Hij krijgt in Philadelphia te horen dat hij hepatitis heeft, maar ‘The Show Must Go on’: dankzij een toegediende injectie kan hij gewoon het podium op.
Onder invloed van alle middelen verandert de creatie Pink in een fascistische frontman. Door zijn gewelddadige fantasieën en onderbewuste minderwaardigheidscomplex denkt hij het publiek volledig in zijn macht te hebben. Op dat moment sijpelt ook nog een ander element het verhaal van The Wall binnen: fascisme.
Waters is daarin sterk beïnvloed door de opmars van het National Front. De tekstregel ‘Would you like to send our coloured cousins home again, my friend?’ in ‘Waiting for the Worms’ is een directe verwijzing naar deze ultrarechtse beweging die in 1979 in Groot-Brittannië bijna 200.000 stemmen behaalt. Het nummer beschrijft een mars bij een soort van National Frontactie in Hyde Park in Londen.
Totaal verwijderd van de echte wereld voelt hij zich op een gegeven moment als een soldaat in een bunker en realiseert zich dan dat hij te ver is gegaan (‘Stop’). Hij stopt met optreden, gaat bij zichzelf te rade en doet zichzelf een proces aan (‘The Trial’). Daarin duiken zijn strenge onderwijzer, zijn beschermende moeder en zijn verdedigende vrouw op als getuigen. Een moment in het werkstuk waarop de relatie tussen man en vrouw sterk naar voren komt. Uiteindelijk wordt Pink schuldig bevonden aan wat hij heeft aangericht en dan barsten de emoties los. De muur valt.
Wat rest is een bezonken afsluiting (‘Outside the Wall’), waarin Waters zich realiseert dat je alles in de wereld met elkaar moet doen. Met je kop tegen een domme muur aanslaan leidt tot niets.
Wij wensen u een fijne voorstelling.
*𝐷𝑒 𝑡𝑒𝑘𝑠t is 𝑔𝑒𝑠𝑐ℎ𝑟𝑒𝑣𝑒𝑛 𝑑𝑜𝑜𝑟 𝑗𝑜𝑢𝑟𝑛𝑎𝑙𝑖𝑠𝑡 𝑊𝑜𝑢𝑡𝑒𝑟 𝐵𝑒𝑠𝑠𝑒𝑙𝑠, ℎ𝑖𝑗 𝑠𝑐ℎ𝑟𝑒𝑒𝑓 d𝑒
𝑁𝑒𝑑𝑒𝑟𝑙𝑎𝑛𝑑se Pink Floyd biografie 𝑜𝑣er 50 jaar 𝑃𝑖𝑛k Floyd.
Pink Floyd Project – The Wall 40 Years
Regie: Aike Dirkzwager
Video: Jarno Burger en Tanja Busking
Muziek: Pink Floyd Project
Producent: MBN Producties
Theater impresariaat Benelux: Senf Theaterpartners