De geschiedenis van Pink Floyd’s ‘The Wall’ – Deel 3

DE BOUWSTENEN VAN ‘THE WALL’ – DEEL 2
De tweede helft van ‘The Wall’ bestaat deels uit flashbacks. De gevolgen van Pinks afzondering (‘Hey You’) worden behandeld, maar ook refereert Roger Waters in de teksten aan Pink Floyd-oprichter Syd Barrett (‘Nobody Home’), een element dat de schrijver overigens pas in het laatste stadium van de opnamesessies aan het verhaal toevoegt. Pink mijmert verder over zijn vader als hij op televisie beelden uit de oorlog ziet (‘Vera’, ‘Bring the Boys Back Home’).

Plotseling moet hij toch zijn kamer verlaten, als een wanhopige manager en concertpromotor op zijn deur staan te bonzen en hem meenemen richting de overvolle zaal. Het optreden staat op het punt van beginnen, maar Pink voelt zich totaal lusteloos (‘Comfortably Numb’). Een ervaring die Waters zelf heeft beleefd tijdens de ‘In the Flesh’ tour in 1977. Hij krijgt in Philadelphia te horen dat hij hepatitis heeft, maar ‘The Show Must Go on’: dankzij een toegediende injectie kan hij gewoon het podium op.

Onder invloed van alle middelen verandert de creatie Pink in een fascistische frontman. Door zijn gewelddadige fantasieën en onderbewuste minderwaardigheidscomplex denkt hij het publiek volledig in zijn macht te hebben. Op dat moment sijpelt ook nog een ander element het verhaal van The Wall binnen: fascisme. Waters is daarin sterk beïnvloed door de opmars van het National Front. De tekstregel ‘Would you like to send our coloured cousins home again, my friend?’ in ‘Waiting for the Worms’ is een directe verwijzing naar deze ultrarechtse beweging die in 1979 in Groot-Britannië bijna 200.000 stemmen behaalt. Het nummer beschrijft een mars bij een soort van National Frontactie in Hyde Park in Londen.

Totaal verwijderd van de echte wereld voelt hij zich op een gegeven moment als een soldaat in een bunker en realiseert zich dan dat hij te ver is gegaan (‘Stop’). Hij stopt met optreden, gaat bij zichzelf te rade en doet zichzelf een proces aan (‘The Trial’). Daarin duiken zijn strenge onderwijzer, zijn beschermende moeder en zijn verdedigende vrouw op als getuigen. Een moment in het werkstuk waarop de relatie tussen man en vrouw sterk naar voren komt. Uiteindelijk wordt Pink schuldig bevonden aan wat hij heeft aangericht en dan barsten de emoties los. De muur valt.