Wim Holsappel: “The Wall schudde mij muzikaal wakker”

Hij is het nieuwe gezicht binnen Pink Floyd Project. Een muzikale duizendpoot die in The Wall samen met Chris Mustamu de hoofdrol voor zijn rekening neemt. Midden in een reeks repetities voor The Wall 40 Years in Theater De Meerpaal in Dronten is het tijd voor zeven vragen aan Wim Holsappel. (door Wouter Bessels)

1. Wie is Wim Holsappel?
‘’Ik ben 54 jaar, woon in Zwolle, ben getrouwd, heb twee kinderen en ben naast huisman ook musicus. Voornamelijk zanger, alhoewel ik ook een paar instrumenten bespeel.’’

2. Hoe ben je bij Pink Floyd Project betrokken geraakt?
“Drummer Wilco Zethof en gitarist Henk Bennen kenden mij als zanger van andere bandjes. Zo’n twee jaar geleden benaderde Wilco mij of ik auditie wilde doen voor The Wall, nadat hij tegen de andere jongens had gezegd: ‘ik herinner mij zo’n gast uit Zwolle die ook een aardig moppie kan zingen’. Ooit hoorde hij mij jaren geleden in een kleedkamer bij een ander bandje een stukje van The Final Cut horen zingen, waarbij ik mij alleen op gitaar begeleidde. Dat was een ontroerend moment voor ons allebei. We vonden elkaar in het moment en we zeiden tegen elkaar ‘goh, vind je dat ook mooi?’ Tijdens mijn auditie zong ik ‘Nobody Home’ en dan vooral die uithaal: ‘ooh babe, when I pick up the phone’. Dat sneed door iedereen heen: ‘Hee, die moeten we hebben’. Die zin heeft het dus eigenlijk gedaan. Voor mij is het ondertussen een sleutelmoment in de voorstelling.”

3. Wat is jouw huidige rol bij Pink Floyd Project?
“Ik mag de Roger Waters van dienst zijn om The Wall te zingen. Pink Floyd Project heeft nog optredens met andere zangers op de agenda staan. Dat is prima, want zodoende kan ik mij volledig richten op die rol binnen The Wall.”

4. Welke voornaamste muzikale projecten heb je voor Pink Floyd Project gedaan en wat doe je nog steeds op muzikaal gebied naast Pink Floyd Project?
“Mijn eerste groep waarin ik leadzanger was, heette Holsappel. Een band die oorspronkelijk als Prozac door het leven ging, maar dat mocht niet van de medicijnenfabriek. Henk Bennen was de eerste gitarist van die groep. We hebben een cd voor EMI opgenomen en tientallen voorprogramma’s gedaan voor bands als De Dijk, Skik, Van Dik Hout en Is Ook Schitterend. Een veelbelovende groep en dat is het voor mij altijd gebleven. Blaas of Glory was iets totaal anders, een heavy metal marching band waarin we hardrock- en heavy metalsongs op totaal andere wijze spelen. Al marcherend over de velden van grote en kleine festivals, jaarmarkten, personeelsfeesten, et cetera. Tegenwoordig niet meer zoveel in Nederland, maar voornamelijk in de zomer in het buitenland: van Finland tot Hongarije, Spanje, Engeland, België, Duitsland en Tsjechië. In een vroegere incarnatie van deze band heb ik Wilco Zethof leren kennen.”

5. Wat is jouw affiniteit met The Wall?
“Mijn affiniteit met The Wall is echt gigantisch. Die plaat kwam voor mij op een moment dat ik een jaar of 14 jaar was. Via de radio was ik in aanraking gekomen met muziek van ABBA of The Bee Gees, terwijl ik thuis de kerkelijke muziek van mijn ouders hoorde. In Dalfsen – waar ik opgroeide – ontmoette ik wat hippies die van andere muziek hielden. Eric Clapton, Pink Floyd, Neil Young, dat soort muziek. In feite schudde The Wall mij muzikaal wakker. Dat was het moment dat ik dacht: ‘wauw, dat kan je dus ook middels muziek’. Ik heb de plaat destijds zelf niet gehad. Hij lag in een jeugdsoos in Dalfsen die ik vaak bezocht. Dat was de enige plek waar ik naar het album luisterde. En altijd kant 3, die kende ik echt uit mijn hoofd. Nu beleef ik met Pink Floyd Project een soort tweede jeugd met The Wall 40 Years. Het is een eer om dit te mogen doen, samen met mensen die al zo lang en zo goed het werk van Pink Floyd spelen. Kortom, The Wall zit diep in mij en raakt mij aan alle kanten.”

6. Hoe kijk je op de wijze waarop Pink Floyd Project The Wall gaat uitvoeren?
“Die vind ik fantastisch. In het verleden heeft Pink Floyd Project wel met inflatables, visuals, et cetera gewerkt, maar nu is het helemaal anders. De wijze waarop het nu wordt aangepakt maakt het totaal anders dan eerdere Pink Floyd Project-optredens. We gaan het anders opvoeren dan andere bands. Natuurlijk het repertoire zo goed mogelijk spelen, maar het gaat ook om die extra’s. Eigenlijk is het muziektheater geworden. Ik zou er zelf ook heen gaan, misschien wel meer dan één keer. Terwijl ik zelf niet snel naar een Pink Floyd tributeband zou gaan.”

7. Ben je een grote ‘fan’ van Pink Floyd? Welke albums/nummers genieten naast The Wall ook jouw voorkeur?
“Ja, ik ben een enorme fan! Naast The Wall een eindeloze rij aan nummers. The usual suspects. Als albums vind ik The Dark Side of the Moon en Wish You Were Here geweldig. Die kan ik dromen. Misschien is het vloeken in de kerk, maar The Final Cut vind ik ook geweldig. Een Roger Waters album pur sang. Zo’n mooi tijdsbeeld. Na Waters vind ik Pink Floyd goed en heb ik ze ook live gezien tijdens Momentary Lapse, maar dat raakte me toch minder. Het heeft minder zeggingskracht. Zijn eerste soloplaat The Pros and Cons of Hitch Hiking vond ik ook een knaller. Met prachtige bijdragen van Eric Clapton en David Sanborn die geweldig spelen, maar ook die teksten. Een soort hoorspel. Amused To Death klinkt nog genialer en laat heel goed die stijgende lijn horen in zijn solowerk. Natuurlijk was het mooier geweest was als ze bij elkaar waren gebleven, maar wat Waters solo heeft gedaan na Pink Floyd overtuigt mij toch meer dan wat Pink Floyd daarna uitbracht.”